Một số bài thơ Odysseas Elytis

Το μονόγραμμα VII (Στόν Παράδεισο)Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησίΑπαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσαΜέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρήΈχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώΝά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώΝά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερόκαι μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο.Της αγάπης αίματαΤης αγάπης αίματα με πορφύρωσανκαι χαρές ανείδωτες με σκιάσανεοξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπωνμακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντοΣτ' ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσανΜε μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανεαμαρτία μου να 'χα κι εγώ μιαν αγάπημακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντοΤον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανετα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μουτην παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουνμακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντοΑνοίγω το στόμα μουΑνοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγοςκαι παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιέςκαι στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζειτις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα.Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρακαι τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιώνκαι σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνεκρυφά για ν' ακούν των ερώτων τα θαύματα.Του μικρού βοριάΤου μικρού βοριά παράγγειλα, να `ναι καλό παιδάκιΜη μου χτυπάει πορτόφυλλα και το παραθυράκιΓιατί στο σπίτι π’ αγρυπνώ, η αγάπη μου πεθαίνεικαι μες στα μάτια την κοιτώ, που μόλις ανασαίνειΓεια σας περβόλια, γεια σας ρεματιέςΓεια σας φιλιά και γεια σας αγκαλιέςΓεια σας οι κάβοι κι οι ξανθοί γιαλοίΓεια σας οι όρκοι οι παντοτινοίΜε πνίγει το παράπονο, γιατί στον κόσμο αυτόνατα καλοκαίρια τα `χασα κι έπεσα στον χειμώναΣαν το καράβι π’ άνοιξε τ’ άρμενα κι αλαργεύειβλέπω να χάνονται οι στεριές κι ο κόσμος λιγοστεύειΜαρίναΔώσε μου δυόσμο να μυρίσω,Λουίζα και βασιλικόΜαζί μ'αυτά να σε φιλήσω,και τι να πρωτοθυμηθώΤη βρύση με τα περιστέρια,των αρχαγγέλων το σπαθίΤο περιβόλι με τ' αστέρια,και το πηγάδι το βαθύΤις νύχτες που σε σεργιανούσα,στην άλλη άκρη τ' ουρανούΚαι ν' ανεβαίνεις σε θωρούσα,σαν αδελφή του αυγερινούΜαρίνα πράσινο μου αστέριΜαρίνα φως του αυγερινούΜαρίνα μου άγριο περιστέριΚαι κρίνο του καλοκαιριούChữ lồng VII (Ở thiên đường)Anh để ý một hòn đảo ở chốn thiên đườngGiống hệt em, và một ngôi nhà bên biểnVới cánh cửa nhỏ và chiếc giường thật lớnĐể anh gieo mình vào những vực của âm thanhVà để anh ngắm nhìn khi thức giấc mỗi sángĐể thấy một nửa của em dưới nước, khi em bước xuốngVà để khóc cho nửa kia của em ở chốn thiên đường.Máu của tình yêuMáu của tình yêu nhuộm đỏ người tôiNhững niềm vui ném vào tôi bóng nhỏCơn gió nam làm tôi ô xy hóaMẹ xa, hoa hồng bất tử của tôi.Trong cửa biển người ta đã đợi tôiTừ ba cột buồm vào tôi họ bắnTội lỗi là chỉ tại lòng yêu mếnMẹ xa, hoa hồng bất tử của tôi.Đôi mắt to trong tháng bảy một thờiĐã mở ít nhiều bên trong tôi đóĐể thắp sáng cho cuộc đời trinh nữMẹ xa, hoa hồng bất tử của tôi.Tôi mở miệng của mìnhTôi mở miệng và biển cả vui mừngMang lời tôi đi vào trong hang kínRồi thì thầm với những con chó biểnHằng đêm khóc cho đau khổ người trần.Tôi cắt tĩnh mạch, giấc mơ ửng hồngTrở thành vòng để vui cùng con trẻHoặc thành khăn của các cô gái đểBí mật lắng nghe phép lạ của tình.Gửi cơn gió nhỏ phương bắcTôi bảo cơn gió bắc làm một chàng trai tốtĐừng đập vào cửa nhà và cửa sổ của tôiBởi nơi tôi khó ngủ, tình yêu đang chết đâyTôi nhìn vào đôi mắt, tình đã rất khó thở.Chào những khu vườn, chào hàng bậu cửaChào những nụ hôn, chào những cái ômChào những mũi đất, những bãi cát vàngVà xin chào những lời nguyền muôn thuở.Nỗi đau trong đời làm tôi khó ởMất mùa hè, tôi còn lại mùa đôngCon thuyền của tôi giờ đã giong buồmVà tôi thấy thế gian không còn nữa.MarinaCho anh ngửi mùi bạc hàMùi cỏ roi ngựa và húng quếVà hãy để anh hôn em nhéĐầu tiên anh sẽ nhớ điều gì?Đài phun nước với chim bồ câuKiếm của thiên thần tổng lãnhKhu vườn với những ngôi sao sángVà một cái giếng sâu.Và để rồi đêm đêm anh sẽ dẫnEm dạo chơi bên kia của trời xanhKhi đã bước lên, anh sẽ nhìn emNhư em gái của ngôi sao buổi sáng.Marina, em là ngôi sao màu xanhMarina, em là ánh sáng của sao buổi sángMarina, em là bồ câu hoang dã của anhLà bông huệ của mùa hè nóng bỏng.Bản dịch của Nguyễn Viết Thắng